Een dag van gewenning

e-Bikers vertelden me altijd dat het rijden op zo'n fiets is alsof je altijd wind mee hebt. Nou, dat mag zo zijn, maar rijden op de Sterzing Commuter NCR, mijn magafiets-voor-een-week, is als rijden met raketaandrijving. Ja, je moet nog steeds fietsen, maar dit apparaat maakt van iedere leek een Tour de France-renner. Qua snelheid toch, en eerlijk gezegd kan ik me nu pas voorstellen wat er allemaal fout kan gaan als je met 45 kilometer per uur over de straten racet. Met nog 100 renners om je heen. Nou, zelfs helemaal alleen op een lange rechte weg voelt het alsof er van alles kan gebeuren waar ik helemaal nooit op tijd op zal kunnen reageren.

Oké, ik heb nooit brommer of motor gereden, dus dit soort snelheden op een tweewieler ken ik alleen van de afdalingen in de Alpen: korte momenten van geluk temidden van een enorme inspanning. Van inspanning is met deze megafiets geen sprake. Alles gaat vrijwel vanzelf. Ik kan zelfs niet zeggen dat het voelt alsof ik weer jong was want eerlijk is eerlijk: toen ik nog jong was dácht ik wel dat ik hard kon fietsen, maar de werkelijkheid was wel een beetje anders.

Wat me vandaag het meeste zorgen baart is de inschattingsvaardigheid van de automobilisten die mijn weg kruisen. Ik zie ze llemaal twijfelen, als ik er aan kom: snel voor die fietser langs of toch maar even wachten?

De eerste dag is er dus vooral eentje van gewenning. Dit is een manier van voortbewegen die ik niet ken. Maar ook een waaraan mijn omgeving zich moet aanpassen. Ik hoop dat ze dat de komende dagen blijven doen.

Oh, en ik heb toch maar een extra slot gekocht. Hoe stevig ook, de wetenschap dat die fiets maar aan een - hoewel stevige - ketting vastligt, maakt enigszins onrustig.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Vulcan: Agreement for proposed strategic partnership for Central Lithium Plant including equity financing

Conclusies

Rondje van 95