Het is megafiets minus 1

Eind 2014 mocht ik vanwege een "Low Car Diet"-wedstrijd een maand lang mijn auto aan de kant zetten. In ruil daarvoor kreeg ik een eerste klas OV-abonnement en toegang tot allerlei aanpalende regelingen van de NS: deelauto's, OV-fietsen, een werkplek op de stations, etc. Ik hield er dit blog over bij en omdat ik op het punt sta iets soortgelijks te gaan doen, bladerde ik daar nog eens doorheen.

Het treinleven was, ik kan het niet anders zeggen, nogal een shock voor mij. Elk detail in die treinen legde ik dan ook minutieus vast in de 30 blogposts die ik er in een maand aan wijdde. Maar ja, zo gek was dat niet, want tot een dag voor die Low Car Diet maand bestond mijn forenzenbestaan uit twee keer 130 kilometer in de auto. Per dag.

Na 30 dagen moest ik toegeven dat het me allemaal wel was meegevallen. Of beter nog: ik vond het geweldig, dat OV-leven, zo schreef ik op 7 oktober 2014:

"Wat ze me vroegen? "je zult wel blij zijn dat het binnenkort is afgelopen met die ellende..." Nou, nee, eigenlijk niet. Heel eerlijk: wat begon (zie de eerste 10 afleveringen van dit weblog) met de nodige scepsis is halfweg omgeslagen in reisplezier en - nog wat wezenlijker - een overtuiging dat het eigenlijk zonde is dat het nu ophoudt. Het OV-leventje bevalt me wel: de reisrust, de gewonnen werktijd en de constatering dat het openbaar vervoer je letterlijk in alle uithoeken van het land brengt (wat dat betreft: leve de OV-fiets!) winnen het uiteindelijk van de schijnvrijheid van de auto."

Maar voor een echte verandering was het blijkbaar nog te vroeg. In diezelfde blogpost kwamen direct al de excuses om de hoek:

"Toch ligt een verlenging van het low car diet niet voor de hand. Meest belangrijk: een treinabonnement past simpelweg niet binnen ons huishoudbudget. Maar is mijn werkgever er dan niet om het woon-werkverkeer te vergoeden? Ja en nee. Want mijn bedrijf heeft voor mij al een leaseauto geregeld en is, begrijpelijk, niet van plan daarnaast ook nog eens een treinkaart te vergoeden. En dat leasecontract, tja, dat loopt nog twee jaar. En regels zijn regels, lastig. Er staan, kortom, tussen droom en daad nog wat regels in de weg. En praktische bezwaren."

Dat was het dan? Nou, nee. Want leasecontract of niet, twee maanden later vertrok ik bij die werkgever en ging voor mezelf beginnen. Mijn eerste actie, na het inleveren van de leaseauto? Juist, een treinabonnement. Die low-car-diet-maand had me laten zien dat ik me prima kon redden zonder auto, dus dat ding is nooit meer teruggekomen. En een fiets had ik al, dus ik kon los.

Momenteel woon ik op de Belgische grens, werk gedeeltelijk in Eindhoven, gedeeltelijk in Groningen en gedeeltelijk in de rest van het land. En wat blijkt, behalve dat Nederland relatief klein is: dat het ook nog eens heel tof is om zo'n 200 kilometer per week op de fiets te zitten en mede daardoor nooit meer sportschool meer van binnen te hoeven bekijken.

Ruim drie jaar gaat dat nu zo zijn gangetje en in die tijd is er eigenlijk maar één echt opvallend ding om mij heen veranderd: ik word op de fiets door steeds meer mensen ingehaald. Of het nu op bospaden is of in de stad, overal sjezen ze me voorbij. Jonge mensen, oude mensen, maakt niet uit. De een rustig peddelend, de ander als een raket. En allemaal alsof het ze geen enkele moeite kost.

En u begrijpt het al: dat komt niet omdat mijn conditie in één klap is verdwenen, het is de elektrische ondersteuning die hiervoor zorgt. Man, wat is die ontwikkeling snel gegaan. En natuurlijk kijk ik wel eens met verbazing naar alles wat er om me heen op het fietspad beweegt en natuurlijk zou ik het ook zelf wel eens willen testen, al was het maar om toch nog ooit een keer niet bezweet op een afspraak te komen.

Heel hoog is die drang trouwens ook weer niet, want die stadsfiets van mij, ach, die is zo slecht nog niet. Stevig, soepel, een bakje voorop en een pakkendrager achter, ik kom er overal mee. En juist op het moment dat ik al helemaal niet meer denk over zo'n alternatief, komt er een fiets-importeur uit Gerwen op me af met de vraag of ik niet eens een weekje op zo'n spannende e-bike zou willen rijden. Gewoon, als test. Euhhh, ja!

Kortom, lang verhaal kort: morgen krijg ik mijn tijdelijke megafiets. Ik ben razend benieuwd. Morgen meer.